Η ιστορία μιας φωτογραφίας

 Η ιστορία μιας φωτογραφίας

γράφει ο Γεράσιμος Σωτ. Γαλανός

 Ήτανε Αύγουστος του’  53 που η Κεφαλονιά ρημάχτηκε από τους φοβερούς καταστροφικούς  σεισμούς, οι οποίοι πήραν βίαια ψυχές ανθρώπων, γκρέμισαν έργα πολιτισμού και ζωής, ανάγκασαν προς φυγή σωτηρίας τους ανήμπορους, μα πάνω από όλα άλλαξαν τη φυσιογνωμία του νησιού μας… 

Στις πόλεις και στα χωριά υπήρξε βοήθεια από πολλούς Έλληνες και ξένους, που γι’ αυτή τη βοήθεια έχουν γραφτεί πολλά και καλά που υπηρετούν τη μνήμη και την ιστορία. Υπήρξαν όμως και περιπτώσεις καλής  δράσης και βοήθειας στο τόπο, που δεν μνημονεύτηκαν, που δεν αναφέρθηκαν, που δεν αποτυπώθηκαν στο χαρτί... μα αξίζει μια ταπεινή αναφορά, έστω μια ελάχιστη αναφορά μνήμης αδελφέ μου, για να μην χάνονται οι αξιοπρόσεχτες πράξεις που οδηγούν και φωτίζουν μονοπάτια στο αβέβαιο  μέλλον μας. 

Μια  τέτοια πράξη ήταν, από τις πολλές που πρόσφερε, η βοήθεια του φαρμακοποιού και καθηγητή Νικολάου Κεφαλά, να διασώσει  το εκκλησιαστικό υλικό της ιεράς μονής Αγίας Παρασκευής Λεπέδων. Φυσικά, είχε την αμέριστη βοήθεια από τις μοναχές, αλλά η προσωπική εργασία του, ήταν αυτή που ξεπέρασε τα όρια για να φτιάξει μια εκκλησία βυζαντινού ρυθμού, ξύλινη, και να στεγάσει το εκκλησιαστικό υλικό, εικόνες και στασίδια, για να μπορεί να λειτουργεί το μοναστήρι. 

Πέρασαν τα χρόνια και ο ναός ξαναφτιάχθηκε και φιλοξένησε το εσωτερικό του εκκλησιαστικό υλικό, η ξύλινη βυζαντινή εκκλησία έκλεισε την πορεία της και εγκαταλείφθηκε. Ήταν ένα κομψοτέχνημα.

 Σε μια μικρή τυχαία πυρκαγιά, που θα έκαιγε λίγα ξερόχορτα, άπλωσε τη φλογερή θέρμη της και έκαψε τη ξύλινη εκκλησία.

Σήμερα,4-9-2019,  του Αγίου Ανθίμου, που γιόρταζε το μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής, θυμήθηκα την ύπαρξη της φωτογραφίας και θέλησα να τη φανερώσω ως καλή μνήμη και εκτίμηση στην κόρη του Νικολάου Κεφαλά, την αγαπημένη μου Ελενίτσα Κεφαλά, επίσης εγγονή του ιστοριοδίφη Ηλία Τσιτσέλη, για να θυμάται την πατρική της προσφορά.