ΤΟ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΟ
Όταν τα παιδικά μας καλοκαίρια στο χωριό πλησίαζαν στο τέλος τους, το καταλαβαίναμε από τη συγκεκριμένη ρουτίνα των τελευταίων ημερών.
Οι βαλίτσες στήνονταν, ξαναγέμιζαν κι έκλειναν δύσκολα το τελευταίο βράδυ πριν την αναχώρηση.
Κανά δυο κουτιά νουνού από σκληρό χαρτόνι γέμιζαν με φιλέματα από τη γιαγιά και τη γειτονιά, ό,τι μπορούσε να μεταφερθεί με το λεωφορείο του ΚΤΕΛ ως την Αθήνα, και δένονταν σφιχτά και περίτεχνα με ένα σκοινί μπουγάδας. Τελευταίο αδειάζαμε το ψυγείο και το αφήναμε ανοιχτό και καθαρό, με ένα μανταλάκι-φρένο που εμπόδιζε τη πόρτα του να κλείσει και να μυρίσει κλεισούρα.
Για θάλασσα ούτε κουβέντα την τελευταία μέρα - οι πετσέτες δεν προλάβαιναν να στεγνώσουν και οι μεγάλοι έτρεχαν με ένα σωρό δουλειές.
Και όταν βράδιαζε η μέρα, πριν την αναχώρηση και το σπίτι τακτοποιημένο και μαζεμένο, έμοιαζε πάλι όπως το βρήκαμε και όπως θα το βρίσκαμε και την επόμενη φορά, τηρούταν και η τελευταία παράδοση: να χαιρετήσουμε τη γιαγιά.
Το ίδιο κάναμε και όταν φτάναμε, την ίδια κιόλας μέρα. Με όλη την ασπρίλα της πόλης, και δέρμα που διψούσε για ήλιο και θάλασσα, κατηφορίζαμε το λοφάκι στην άλλη άκρη των Σουλλάρων, μέχρι να ξεπροβάλλει το αγαπημένο σπίτι της γιαγιάς με τα άπειρα ξαδέλφια.
Ήταν αρχή του καλοκαιριού μας αυτή η επίσκεψη, τυπική και ουσιαστική ταυτόχρονα.Γεμάτη χαρά κι ανυπομονησία. Η χαιρετούρα όμως το βράδυ της αναχώρησης ήταν αλλιώς, καθώς σηματοδοτούσε ανεπιστρεπτί το άχαρο τέλος των παιδικών μας καλοκαιριών.
Εκεί στο παλιό σπίτι ανάμεσα σε χασάμπες, σκόρδα, κρεμμύδια, ντομάτα πάστα και σταφύλια, δίναμε τις ευχές μας για το χειμώνα που ερχόταν και ανανεώναμε το ραντεβού για το επόμενο καλοκαίρι φυσικά και αβίαστα. Οι μεγάλοι πιο συγκινημένοι, εμείς ανάλαφροι και αμήχανοι για το τελετουργικό.
Αργά το βράδυ, στο δρόμο της επιστροφής για το σπίτι, παίρναμε στα πνευμόνια μας, τη νυχτερινή δροσιά του αποκαλόκαιρου, και τη μυρωδιά του σπάρτου, μαζί με τα σημάδια του μαγιό στο σώμα και την άμμο του Μία Λάκκου που τρύπωνε για πολύ καιρό παντού.
Μεγαλώνοντας, αποχαιρετούσαμε και τους φίλους στη Space ή στο Ληξούρι μέχρι το ξημέρωμα. Με μια μικρή ζήλια για όσους έμεναν πίσω, τους τυχερούς.
Η νύχτα πριν την αναχώρηση, τι δύσκολη.Σε όποια ηλικία και αν είσαι. Σφηνωμένη στην άκρη του μυαλού από τη στιγμή που ερχόσουν.
Και όσο κι αν η λογική έλεγε άλλα, η ψυχή ήθελε να μείνει λίγο ακόμα, έτσι όπως μας παρακαλούν τα δικά μας παιδιά πλέον, όταν περνάνε καλά.
Με τα χρόνια νιώθω πως το πιο δύσκολο, δεν ειναι πια οι τελευταίες προετοιμασίες το τελευταίο βράδυ ή η τελευταία χαιρετούρα.
Είναι εκείνη η στιγμή που βλέπω τη μπουκαπόρτα του πλοίου να ανεβαίνει νωχελικά κι η Σάμη (ή ο Πόρος) να ξεμακραίνουν.
Τότε καταλαβαίνω πως οι διακοπές τελείωσαν, και δεν έχω πια άλλη ευκαιρία να κατέβω, να μείνω, να μη γυρίσω ακόμη στην ενήλικη ρουτίνα της πόλης μου. Όσο ταξιδεύω προς το λιμάνι, σκέφτομαι πως πατάω ακόμα στο δικό μου κεφαλλονίτικο χώμα, πως είμαι εκεί, με μια ψευδαίσθηση αιωνιότητας.
Λίγο ακόμα, λίγο ακόμα. Παιδιάστικα.Η δύσκολη ώρα περιμένει εκεί, στη πρύμνη, όπου ανήμποροι, παρατηρούμε το νησί να απομακρύνει.
Άλλοι χαιρετούν και άλλοι κοιτούν για πολλή ώρα μέχρι που τίποτε πια δε φαίνεται από τις ακτές και το πλοίο ξανοίγεται στο πέλαγο. Και άλλοι χαιρετούν πιο "εσωτερικά" από τη σάλα του καραβιού, σιωπηλά, με αισιοδοξία και προσμονή για την επομένη φορά.
Για πολλούς υπάρχει πάντα η επόμενη φορά.Είναι οι πιστοί του νησιού, που έρχονται κάθε καλοκαίρι είτε στις ρίζες τους, είτε στον αγαπημένο τόπο της καρδιάς τους.
Και αν αργήσει λίγο το ταξίδι, τα σημάδια της έλλειψης έρχονται και στο υπενθυμίζουν : κεφαλλονίτικες λέξεις, μνήμες, εικόνες και μυρωδιές. Και όσο κι αν το πλυντήριο καθαρίσει τα ρούχα που έφερες πίσω, όσο κι αν το σαμπουάν τιθασεύσει τα μαλλιά σου από το χοντρό νερό του χωριού, όσο κι αν τα σημάδια του ήλιου τα σβήσει ο ρουχισμός του χειμώνα, πάντα θα υπάρχει κάτι που θα σε συνδέει : λίγη κόκκινη άμμος στον πάτο της βαλίτσας, το εισητήριο του καραβιού ανάμνηση στο πορτοφόλι, ένα κουτάκι μάντολες στο τραπεζάκι για κέρασμα, τα παιδικά σου καλοκαίρια και η περήφανη καταγωγή.
Στη μαμά και γιαγιά Αννούλα που συγκινείται πάντα στους αποχαιρετισμούς.
Πηνελόπη Συνοδινού.
| Δημοσιεύτηκε 25/09/2022 στις 18:38 | 100 |
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου