Δ.Μεσσάρης "ας αγωνιστούμε για να δώσουμε στην κάθε ζωή την αξία που της αρμόζει"

Πριν πενήντα και κάτι  περίπου   χρόνια  στις   20 Ιουλίου του 1969 ο Νήλ Άρμστρονγκ κάνοντας  το πρώτο βήμα στο φεγγάρι  είπε την ιστορική φράση

«That’s one small step for [a] man, one giant leap for mankind».

«Ένα μικρό βήμα για ένα άνθρωπο, ένα μεγάλο βήμα για την ανθρωπότητα.»

Ήταν πραγματικά μια μεγάλη στιγμή της  ανθρωπότητας  γιατί κατάφερε να μεταφέρει τα όρια  της μέχρι τότε επιβεβαιωμένης γνώσης της  έξω από τον φυσικό της χώρο που ήταν η Γη. Η συγκεκριμένη στιγμή βέβαια νομίζω ότι ήταν η δεύτερη πιο καθοριστική στην σύγχρονη ιστορία της Ανθρωπότητας. Η πρώτη και μεγαλύτερη, κατά την δική μου αξιακή αρίθμηση, ήταν η βιομηχανική επανάσταση, όχι για την βιομηχανοποίηση και τα τεχνολογικά της επιτεύγματα αλλά γιατί η μάζα των ανθρώπων απέκτησε φωνή και η ανθρωπινή ζωή  επιτέλους απέκτησε κάποια  αξία. Την δεδομένη χρονική στιγμή  η μάζα κατάφερε να αντιμετωπίζεται ως  σύνολο ανθρώπων με αξίες δικαιώματα και ασφαλώς υποχρεώσεις έναντι  του συνόλου.

Έκανα αυτή τη μικρή εισαγωγή γιατί ίσως  η ανθρωπότητα με αφορμή την πανδημία  έχει την δυνατότητα να κάνει το επόμενο βήμα. Μέσα στον φόβο του θανάτου στον χαμό των ειδήσεων και των περιορισμών συντελούνται κοσμογονικές αλλαγές. Για μια στιγμή σε όλους τους ανά τον κόσμο βωμούς του χρήματος (χρηματιστήρια) κατέρρεε ότι μετριέται με χρήμα. Χρησιμοποιώντας οικονομικούς όρους έκφρασης η αξία της μετοχής της ζωής άρχισε να παίρνει  τα πάνω της. Ξαφνικά το σημείο αναφοράς μας δεν ήταν κάποιος χρηματιστηριακός δείκτης αλλά ο αριθμός των νεκρών μας. Επιτέλους  ξεκινήσαμε  να μετράμε την ευμάρεια μας με το πόσους περισσότερους συνανθρώπων μας μπορούμε να διατηρήσουμε στη ζωή και όχι με το πόσα περισσότερα αξιόχρεα μπορούμε να διατηρήσουμε στις τράπεζες μας.

Κάπου εδώ όμως φοβάμαι  ότι αρχίζουμε και  πάλι να συνηθίζουμε τους αριθμούς των θανάτων, η υπαρξιακή μας συνείδηση  αρχίζει και πάλι να  σκεπάζει σαν χώμα την απώλεια της ζωής του άλλου και πάνω σε αυτό όντας ακόμα  νωπό ετοιμαζόμαστε για μια ακόμα φορά να δώσουμε και πάλι  τη μάχη της ατομικής μας επιβίωσης. Αξιόχρεα, ευρωομόλογα, 600ευρώ, 800ευρώ, και η σκιά του θανάτου γίνεται εργαλείο  στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Η ζωή αναμφισβήτητα είναι το υπέρτατο αγαθό αλλά δεν έχει μόνο βιολογική αξία. Στην εποχή μας  η ζωή δεν είναι πλέων ένα ατομικό προνόμιο. Η ατομική μας ζωή είναι  ισότιμο μέλος  μιας ευρύτερης κοινωνικής οντότητας. Είτε το θέλουμε είτε όχι  το κοινωνικό μας γίγνεσθαι δεν είναι ένας μονοκυτταρικός αλλά ένας σύνθετος οργανισμός . Λειτουργούμε ως μέλη μιας πιο σύνθετης οργανικής δομής που απαιτεί συνέργειες και όχι μεμονωμένες σπασμωδικές κινήσεις.

Η γνώση μας μεγάλωσε και θα συνεχίσει να μεγαλώνει και όσο εξελισσόμαστε   τόσο ο κόσμος θα φαντάζει μικρότερος και όλο και περισσότερο τα χνότα του άλλου θα μπερδεύονται με  της δικής μας ανάσα.

Κάποτε το μέλλον φάνταζε μακρινό  και το παρόν μας σταθερό και δεδομένο. Τώρα το μόνο που φαντάζει μακρινό είναι το παρελθών μας, όσο δε για το παρόν, μόνο σταθερό και βέβαιο δεν είναι.

Νομίζω ότι ζούμε   πια στο μέλλον μας και καλό θα είναι όλοι όσοι αυτή την στιγμή δεν είμαστε στην πρώτη γραμμή της μάχης να αρχίσουμε  να χαρτογραφούμε, όλο αυτό που απλώνετε μπροστά μας και γύρο μας.

Ελπίζω πραγματικά, και η ελπίδα δεν είναι αφέλεια αλλά συνειδητή στάση ζωής, ότι  αυτή η κρίση πρέπει να γεννήσει μια  νέα κοινωνικό πολιτική οντότητα βασισμένη στην κοινωνική συλλογικότητα και κυρίως στην αξία της ζωής του άλλου.   Έχουμε όλοι την ηθική υποχρέωση σε αυτό το νέο που κυοφορείται, να συμβάλουμε θετικά υπερβαίνοντας τα στενά ατομικά μας όρια. Οφείλουμε να ανταποκριθούμε στην νέα αυτή πρόκληση και να γίνουμε όλοι ανάδοχοι γονείς αυτού του νέου κόσμου.

Η Ζωή μετράει στην Γη 3,5 δισεκατομμύρια χρόνια και είναι σίγουρο ότι όσο οι συνθήκες το επιτρέπουν όσο υπάρχει δηλαδή φως για να φωτίζει και νερό για να ποτίζει θα έχουμε πάντα την δυνατότητα να φυτεύουμε τους  σπόρους μας και να  θερίζουμε τους καρπούς τους.

Η ανθρωπότητα επιτέλους έκανε το σωστό βήμα επιλέγοντας  τον άνθρωπο ως αξία και όχι την αξία του ως καταναλωτή.

Ήρθε νομίζω εκείνη η μεγάλη ώρα που ο κάθε ένας από εμάς πρέπει να κάνει το δικό του μεγάλο βήμα  προσφέροντας   τις αξίες του στην  ανθρωπότητα.

Κάποιοι συνάνθρωποι μας αυτήν τη στιγμή δίνουν τη μάχη για την Ζώη των άλλων, όλοι εμείς οι υπόλοιποι ας αγωνιστούμε για να δώσουμε στην κάθε ζωή την αξία που της αρμόζει.

Ευχαριστώ για τον πολύτιμο χρόνο σας.

Δημήτρης Μεσσάρης

Υ.Γ.

«Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις.» (Οδυσσέας Ελύτης)